Najważniejsze filary nurtu integracyjnego to:
- relacja terapeutyczna, która zasadza się na tak zwanej triadzie Carla Rogersa (bezwarunkowa akceptacja, empatia i osobista autentyczność terapeuty), realizowana w pełni jako obecność terapeutyczna,
- doświadczanie, które jest dla terapii celem, tematem i narzędziem pracy.
Psychoterapia integracyjna, która bywa też nazywana podejściem integratywnym lub eklektycznym, czerpie z dorobku innych podejść terapeutycznych, takich jak nurtu psychodynamicznego, humanistycznego, Gestlat, systemowego, poznawczo-behawioralnego w taki sposób, tak, aby jak najlepiej dopasować sposób pomocy do problemu, z którym zgłasza się Pacjent.
Ważne jest, by pamiętać, że wiele podejść terapeutycznych ma naukowo potwierdzone działanie, jednak żaden z nurtów nie może być uznany za najlepszy, górujący nad innymi. Praca w konkretnym nurcie terapeutycznym jest szczególnie polecana dla pacjentów z konkretnymi zaburzeniami i jednocześnie w odniesieniu do innych trudności może okazać się mniej skuteczna. Psychoterapia integracyjna, z uwagi na czerpanie z wielu nurtów, jest tak naprawdę metodą, która może być pomocna w większości problemów, z którymi zgłaszają się pacjenci. Szczególnie polecana jest dla osób, które nie mogą zdecydować się na wybór konkretnego nurtu, które mają trudności w życiu codziennym, w relacjach, w pracy, w rodzinie. Również osoby doświadczające braku zadowolenia z życia, odczuwające pustkę, cierpiące z powodu zaburzeń depresyjnych, lękowych, zaburzeń osobowości z pewnością znajdą pomoc u psychoterapeuty pracującego w nurcie integracyjnym. Jest to nurt polecany osobom, które chcą pracować nad zrozumieniem doświadczanych objawów oraz ich złagodzeniem.
Psychoterapeuci nurtu integracyjnego, w trakcie szkolenia własnego, odbywają wiele zajęć o charakterze rozwojowym, takich jak treningi interpersonalne, różnego rodzaju warsztaty doświadczeniowe, które mają na celu skonfrontować przyszłego terapeutę z jego własnymi ograniczeniami, barierami rozwojowymi oraz uwolnić jego zasoby.
