Głównymi cechami zaburzenia lękowego uogólnionego są: nadmierne obawy (oczekiwanie pełne niepokoju) i lęk, utrzymujące się przez większość dni w okresie co najmniej sześciu miesięcy, które dotyczą wielu różnych zdarzeń i aktywności. Intensywność, czas trwania lub częstość przeżywania lęku i obaw jest nieproporcjonalna do rzeczywistego lub antycypowanego niebezpieczeństwa związanego z jakimś zdarzeniem. Osoba ma trudność z opanowaniem obaw i uwolnieniem się od budzących obawy myśli, które zakłócają uwagę podczas wykonywania bieżących zadań. Obawy dorosłych z zaburzeniem lękowym uogólnionym często wiążą się z codziennymi, zwykłymi sprawami dotyczącymi takich sfer jak odpowiedzialność zawodowa, stan zdrowia i finansów , zdrowie członków rodziny, niepowodzenia dzieci lub kwestie o małym znaczeniu (np. wykonywanie porządków domowych, spóźnienie się na spotkanie). Dzieci z zaburzeniem lękowym uogólnionym nadmiernie martwią się o poziom swoich osiągnięć i sprawności. W przebiegu zaburzenia tematyka obaw może się zmieniać.
Zaburzenie lękowe uogólnione różni się od lęku niepatologicznego kilkoma cechami:
niepokój, poczucie napięcia albo bycie na granicy wytrzymałości, łatwe męczenie się, trudności w skupianiu uwagi lub uczucie pustki w głowie, drażliwość, zwiększone napięcie mięśniowe, zaburzenia snu.
U dzieci wymaga się do rozpoznania obecności tylko jednego objawu.
Zaburzeniu lękowemu uogólnionemu często towarzyszą inne stany związane ze stresem. np. zespół jelita drażliwego, bóle głowy.
Źródło: “Kryteria diagnostyczne zaburzeń psychicznych, wydanie piąte, Text Revision DSM-5-TR. “Redakcja wydania polskiego Piotr Gałecki.